رجعت، رمز شیعگی

شاید در فیلم هایی پلیسی و معمّایی، دیده باشید که گروه های مختلف، برای شناختن دوست و دشمن خودشان، «اسم رمز» می گذارند. اگر کسی آن اسم رمز را دانست، دوست است وگرنه نباید جلوی او هر حرفی زد؛ چرا که یا دشمن است یا اینکه آنقدر محرم نیست که بشود بر رازداری اش حساب باز کرد. شیعیان، در دوره ای از تاریخ، دقیقاً مشابه این وضعیت را داشتند. اسم رمز آنها «اعتقاد به رجعت» بود. هر کس که چیزی از رجعت نمی دانست، یعنی شیعه نبود. در ادامه به تأکید اهل بیت معصوم (علیهم السلام) به موضوع رجعت اشاره می کنیم. اعتقاد به رجعت، نشانه ی شیعگیمتأسّفانه، امروز، بسیاری از شیعیان، چیزی از «رجعت» نشنیده اند؛ در حالی که در زمان امام باقر(علیه السلام) در جامعه وضعیتی حاکم بود که فرق مختلف اهل تسنّن، وقتی می فهمیدند کسی به رجعت اعتقاد دارد، ارتباط خود را با او قطع می کردند حتّی اگر صحابه ی خاصّ پیامبر(صلی الله علیه و آله) بود. محمّد بن عمر رازی، از مسلمانان اهل تسنن در دوران امام باقر(ع) بود. او می گوید: «جابر بن عبدالله انصاری (از صحابی بزرگ پیامبر اکرم(ص)) را ملاقات کردم؛ ولی اصلاً از او حدیثی یادداشت نکردم؛ زیرا او به رجعت اعتقاد داشت.» (1)